به گزارش راهبرد معاصر، رها نشدن حق آبه هیرمند، مشکلاتی را برای مردم سیستان به وجود آورده است ، این مشکلات هم به لحاظ معیشتی و سختی گذران زندگی است و هم به لحاظ زیست محیطی است.بر اساس معاهده سال ۱۳۵۱، کشور افغانستان باید مقدار حقآبه ایران از هیرمند را که مقدار ۸۵۰ میلیون متر مکعب برای کشاورزی سیستان و حقابه تالاب هامون است، رهاسازی کند، کاری که امروزه اتفاق نمی افتد.
تالاب هامون نقش مهمی در ارتزاق جامعه بزرگی از صیادان و دامداران محلی ایفا میکرد و آبگیری فصلی این تالاب در طول سالهای گذشته موجب اشتغال جوامع محلی سیستان شده بود. اما حالابا نرسیدن حق آبه به این تالاب بینالمللی خشک شده است و علاوه بر بیکاری جمعیت زیادی از بومیان محلی سبب توسعه و گسترش گرد و غبار و کاهش کیفیت شرایط زندگی در منطقه شده است.
حیات تالاب هامون وابستگی شدیدی به ورودی آب از طریق رودخانه هیرمند دارد که با توجه به کاهش نزولات آسمانی و احداث سدهای انحرافی در مسیر رودخانه هیرمند در کشور افغانستان به عنوان مثال بند کمال خان، ورودی رودخانه هیرمند به کشور و تالاب هامون دچار اختلال و در واقع قطع شده و این در حالیست که بر اساس معاهدات و توافق نامههای امضا شده بین کشور ایران و افغانستان حقآبه تالاب هامون مشخص شده و باید سالانه از طریق رودخانه هیرمند به تالاب هامون رها سازی شود که این امر نیازمند پیگیری دستگاه دیپلماسی برای برخورداری حقآبه رودخانه هیرمند است.
سید حسین موسویفر؛ رئیس مرکز امور بینالملل و کنوانسیونهای سازمان حفاظت محیطزیست در گفتگو با خبرنگار محیطزیست خبرگزاری فارس گفت: سازمان محیطزیست فراتر از تعهدات خود عمل کرده است و اقدامات گستردهای برای پیگیری مسئله حقآبه انجام داده است، به لحاظ قانونی حل و فصل مشکلات حقآبه با دولتهای خارجی همجوار با وزارت نیرو در هماهنگی با وزارت امور خارجه است.
وی ادامه داد: مسؤولیت اولیه پیگیری حقوق رودخانههای مرزی با وزارت نیرو است، دستور اخیر رئیسجمهوری هم به وزارتخانههای نیرو و امور خارجه برای پیگیری بوده است. سازمان حفاظت محیطزیست در موضوع حقآبه یکسری حقوق تاریخی دارد، از جمله حقآبه تالاب هامون و معیشتهایی که تحت تأثیر بیآبی این تالاب در بحران قرار میگیرند.
موسویفر گفت: سازمان حفاظت محیطزیست انواع پیگیری را انجام داده است، از گفتگوی با واسطه با طرفهای افغانستانی،که متأسفانه طرف مقابل هیچ اقدام مثبتی انجام نداد و اصلاً با سازمان حفاظت محیط زیست همکاری نکرد. غیر از این در بخش داخل کشور هم پیگیریهای متعددی از وزارتخانههایی که مسؤول هستند، داشتیم. حتی با آژانسهای بینالمللی که به نوعی با مسأله سیستان درگیر هستند ارتباط گفتیم، ما از هر ابزاری برای برقراری حقآبه استفاده کردیم.
رئیس مرکز امور بینالملل و کنوانسیونهای سازمان حفاظت محیطزیست گفت: ما امیدواریم طرف افغانستانی مجاب بشود که این حق قانونی، تاریخی و بینالمللی ایران داده شود. پیگیری مسأله حقآبه در کشور افغانستان را وزارت مربوط به آب و انرژی انجام میدهد که متناظر با وزارت نیرو در ایران است. مسئله ابتدا باید بین این دو وزارتخانه در ایران و افغانستان به نتیجه برسد تا حقآبه محیطزیستی رها سازی شود. ما از این قضیه فراتر رفتیم و برای حل بهتر ماجرا گفتیم حاضریم برای حقآبه محیطزیستی خودمان مذاکره کنیم ،در سطوح دو جانبه و بینالمللی؛ که با عدم همکاری طرف مقابل مواجه شدهایم که با دستور رئیس جمهوری امیدواریم این مشکل حل شود.
وی ادامه داد: ما خواستار این هستیم که این موضوع به صورت قانونی و طبق یک فرمول مشخص حل و فصل بشود که تاکنون پاسخ مثبتی از این قضیه دریافت نکردهایم. از وزارت امور خارجه خواستهایم که با آژانسهایی که در مورد مسائل مربوط به تالاب و محیطزیست فعالیت میکنند مذاکرات اولیه را انجام دهد.
موسویفر افزود: اولویت ما در شرایط همسایگی تعامل هست که به عنوان دو کشور همجوار به حقوق تاریخی و فراملی هم احترام بگذاریم، که اگر این اتفاق نیفتد میتوانیم از ابزارهای دیگر هم استفاده کنیم و راههای بینالمللی که تاکنون بررسی میکردیم اجرایی شود.
وی گفت:با دستور رئیسجمهور امیدواریم به نتیجه مطلوب برسیم و اگر به نتیجه لازم نرسیدیم راهحلهایی که با وزارت امور خارجه مشورت کردیم را اجرایی میکنیم. سازمان حفاظت محیطزیست حداقل هفتهای یک بار موضوع حقآبهها، خصوصاً هامون را از وزارتخانههای مربوط پیگیری میکنیم و اگر نتایجی که باید حاصل نشود از راههای دیگر این مسئله را حل خواهیم کرد.
موسویفر در پایان گفت: به نفع منطقه است که این موضوع دو جانبه و به صورت برادری و با رعایت قانون حل شود، اگر به نتیجه نرسید قطعاً ابزارهایی در سطح بینالملل و سطوح دیگر از منظر محیطزیستی وجود دارد که متفاوت خواهد بود، اما در مسئله حقآبه کوتاه نخواهیم آمد و می خواهیم که این موضوع با برادری، احترام متقابل و حسن همجواری حل شود./ فارس